Чӯҷа дар даҳонаш гирифта макидан мушкил надорад, дидаву дониста шавҳарашро фиреб медиҳад. Агар ба вай лозим шавад, фурӯ мебарад, вай фурӯ мебарад, агар ба ӯ лозим ояд, ки булочкаҳояшро ба ронандагони роҳгузар фош кунад, вай низ ин корро мекунад. Малламуй мисли фоҳиша амал мекунад, ки ба иҷрои ҳама гуна фармони дӯстдошта ё устодаш омода аст.
Акнун ин як хонадори хушрӯй, бо симои комил аст, на мисли зане, ки сатил ва латта дорад. Ман ҳам чизе мехоҳам, агар чунин зани зебое бараҳна фаррош мекард. Ҳарчанд на ҳар мард ҷуръати таъқиби як мӯйсафедро дорад. Сардор ин кадар дикка-ти калон дошт, аммо ин хо-надор онро идора карда, аввал шуста, баъд сайкал медод. Ва вай ин корро хуб кард.
конча)))